Student Visa: Flashback 1996

Inside: Learn through my experiences how to apply for a student visa in Canada.

Ang student visa ay tila nauuso at pinagkakaabalahan bilang paraan upang makapunta ng Canada.

Ako po ay magbabahagi ng kaalaman batay sa aking karanasan.

Taong 1996 nang ako’y tumulak papuntang Calgary, Alberta, west coast ng Canada. Sa mga panahong iyon, wala tayong naririnig na mga Pilipinong sumubok makakuha ng study permit. Tila mangilan ngilan lang ang mga kaso ng mga nagpunta dito sa Canada na hawak ay study permit or student visa.

Paano ang umpisa

Nag umpisa ako sa pagsulat ng application sa University of Calgary ( U of C ), Disyembre 1995, bunsod ng aking tito na matagal nagtrabaho doon.

Mahigit tatlong linggo pa ang nagdaan at ako’y nakatanggap ng sagot mula sa Admissions ng U of C. Nakalagay doon kung ano ang dapat kung e sumite sa kanila: resume, transcript of records at diploma. Naka sulat din na kailangan kong kumuha at pumasa ng TOEFL (Test of English as Foreign Language), at dapat ay may kakayahan akong tustusan ang aking pag-aaral.

Nakasaad doon sa sulat na ang matrikula ko ay doble ang halaga. Halimbawa, kung ang isang Canadian citizen ay nagbabayad ng Can$2,000.00, ang sa akin ay Can$4,000.00 dahil ako’y international student.

Hindi agad ako nawalan ng motibo tungkol dito. Naisip ko na may paraan para dito. Pinagdasal ko sa umpisa pa lang ang aking pagsubok na makakuha ng student visa.

Maging Positibo!

Sa bahagi ng “provide sufficient funds,” ako’y napakamot. Wala akong maraming pera na maipakita. Ngunit sa isip ko, pa isa- isa lang muna ang pagharap ko sa mga requirements. Inayos ko muna ang aking resume at itinala ang aking mga work experience na hanay sa aking natapos, B.A. in Mass Communication. Idinagdag ko rin ang M.A. in Philippine Studies na natapos ko noong 1995. Pinadala ko ang photocopies ng mga ito sa U of C.

Upang makatipid, hindi na ako nag enroll para mag review sa TOEFL. Nag basa lang ako ng ilang grammar books at agad na kumuha nito bandang Mayo 1996. Nakapasa naman ako at sa awa ng Diyos, inabot ko ang mahigit pa sa minimum na required scores. Agad itong pinadala sa U of C.

Dumating ang Hunyo, Hulyo at halos matatapos na ang Agosto at wala pang admission letter galing sa U of C. Unti – unti akong nawalan ng pag-asa dahil ang pasukan ay sa Setyembre na.

Samantala, patuloy akong sumulat at tumawag ng long distance sa aking tito at tita na nakatira sa Calgary. Isinulat ng aking tita na kung sakaling kulang ang aking pera, s’ya ay nakahandang magdagdag ng pondo. Sa tingin nya, pag ako’y ma-interview na sa embassy, doon ito hahanapin. Masaya akong nagpasalamat sa kanya.

Naghanap din ako ng bibili ng kapirasong lupa na napanalunan ko sa raffle ng National Housing Authority, sa tulong ng bff kong si Rosel C. Ang lupa ay binili naman ng isang kababayan na nanalo ng P1 milyon sa isang TV show. Sa isip ko, ginamit ng Panginoon ang mga taong ito upang ako ay magkapera.

Maghanda sa mga Posibleng Balakid

Agosto 28, 1996. Dumating ang admission letter ko mula sa U of C. Tinanggap nila ako! Subalit napansin ko sa sobre na may nakatatak ng pulang letra, MISSENT TO MALAYSIA.

Agad akong nagpunta sa Canadian Embassy sa Ayala Avenue, Makati. Halos 1:30 ng hapon na nang kami’y nakarating ng nanay ko dahil lampas alas 10:00 ng umaga nang matanggap ko ang admission letter. Agad akong lumapit sa counter kung saan may mga Pinoy staff na nagbibigay ng appointment slip para may makaharap kang isang embassy officer, usually Canadian ito.

Hindi sana ako bibigyan ng appointment slip dahil ako raw ay huli na para makakuha ng study permit. Ipinakita ko ang admission letter na ipinadala sa Malaysia, imbes na Manila.

Nang ako’y tinawag na, bitbit ko ang buo ng loob at buong tiwala sa Diyos. ” Ma, start praying na,” bulong ko sa nanay ko. Taas noo akong tumayo ngunit may kaba.

Sinabihan ko ng buong tatag at malumanay na boses na ilagay nya ako kinabukasan, Biyernes. Pagkasulat ng babae ng petsa sa oras sa appointment slip, mabilis ko itong kinuha at nagpasalamat.

Sa pagkakataong ito, matatag ang aking loob at lalong nagdasal kami ng nanay ko ng buong taimtim. Sa loob loob ko, walang hahadlang sa aking paglalakbay dahil ito ay ipinagkaloob sa akin ng Diyos.

Kinabukasan, dala ang aking mga papeles, bumalik kami sa Embassy.

Habang naghihintay, binalikan ko ang listahan sa utak ko ng mga posibleng itanong ng embassy officer sa akin. Kinuha ko ang pulang ballpen at gumuhit ako ng linya sa sulat ng aking tita,  “If the embassy will ask how you can afford the student fees, tell them I am willing to assist you.”

Kalaunan, may mga nakita kaming ilang tao na lumabas at tapos na sa interview. Karamihan ay malungkot, may isa pang umiiyak, pero meron namang nakahinga nang maluwag.

Isang Canadian na middle aged na babae ang sumalubong sa akin. Di na ako pinaupo, pinagalitan nya ako dahil hindi na daw nya magagawa ang student visa ko dahil huling – huli na ako. Sagot ko naman, “I have a really good reason why I am here only now…” Agad nya akong pinigilan at sinabihang. “You are not listening. There’s no way I can work on your visa for you to start in September.” Nanlalaki ang mata at tila naninindak. Ngunit di ako nagpakita ng reaskyon.

Nakatutok ako sa plano ko. Sabi ko naman, “Please listen. I would like to be here earlier but I cannot because I have to wait for the admission letter.” “You are not listening. I cannot work on your study permit; it’s too late! Do you know we need at least three months to process it?”

Eto yong punto na binunot ko ang sulat at itinuro ko ang timbre, “MISSENT TO MALAYSIA.” I told her, with assertiveness and self-confidence, “Do you see this letter? I received this only yesterday and I rushed here to get this appointment as soon as I can. This was missent to Malaysia. I should have gotten this letter last June. Take a look.”

The Canadian woman looked at me, took the letter and said, “Sit down.” Sa puntong ito, ako’y nakaramdam ng tagumpay dahil takda ito ng Pangionoon. Humarap sa kanyang computer ang officer at nagsimulang mag type. Nagtanong ng mga ilang bagay na nakalagay na sa aking file.

Dinala ko ang “funds available” ko na naka deposito sa Metrobank, P150,000.00 na pinagbilhan ng lupa ko sa Cainta. Sabi ng Canadian lady, di daw kasya ang pera ko dahil lumalabas na Can $3,000.00 lamang ito.

Patungkol sa aking tita, tinanong ako kung ito ba ay kapatid ng nanay o tatay ko. Sabi ko, s’ya ay pinsang buo or  “first cousin,” ng tatay ko. Ang nanay ng tita ko at tatay ng tatay ko ay magkapatid. Suminghal sa akin ang Canadian, halos lumaki ang mga mata. “She is NOT your aunt.” Sabi ko naman, “You know, in our culture, first cousins are like our brothers and sisters. And the point is, my aunt is willing to help me, it’s written right there.”

“Okay,” sabi ng Canadian. “Tell your aunt to send her bank account statement as proof she has sufficient funds to help you. She needs her bank to fax it directly to this embassy as soon as she can, to file no. XXXXXXXXXX.” She saw I was quick to write down the 12 or 13-digit numbers. When finished, she asked if she needs to tell me the file number again, to which I replied, “No, I got it.” I looked at her in the eye half-smiling.

“Then you need to pass this medical exam. Go to the medical centre right away. Listen! If I don’t receive both your aunt’s bank account statement and your medical exam by Monday morning, you are not getting your visa.”

We stared at each other. I think I said, “Understood. These documents will be here very soon.”

My mind quickly calculated that by the time I call my aunt in Calgary, it will only be Friday morning. Enough time for her to go to the bank. I asked what’s the next step, she said, “A telegram will be sent to you with instructions.” There were no cellphones or emails during that time.

We rushed to St.Luke’s Medical Centre, right that same Friday afternoon. While I was in line, someone called me. They said, ” Your medical form has an urgent sticker, so you don’t need to be in the queue.” God’s will worked again.

By Friday night, I was too exhausted to even walk straight or talk. I slept early, thanking God for the day.

Monday, almost the end of August, and school starts in less than 10 days in Calgary, I was relaxed but still hopeful and faithful that I will get the visa.

By Wednesday, around 9:45 am, I got the telegram. My hands shook as I read, “Please bring your passport to the Canadian embassy as soon as you can.” I hollered to my mom, ” Get dressed. I think we’re picking up my visa! ”

So there, at the Canadian embassy, I gave my Philippine passport, and when the staff came back, at the same place where I demanded an appointment slip, she gave me a long envelop with the study permit, good for four years, not just two (which was my length of full-time study for M.A. ). Then she returned my passport with the multiple visa entry laminated on it. I gave her my widest smile and said,  “Thank you”.

That same day I booked my flight.

I finally set foot in Calgary September 16, 1996.

Related post: Best life ever as International Student in Calgary

God made all things possible

Looking back, I indeed passed through the eye of a needle. God’s way. Ang pinaka mahalaga dito sa aking naranasan: ang pagtitiwala sa Diyos. May paraan ang lahat ng bagay.

I know I was blessed to have relatives who helped me. I know I didn’t need agents or consultants, although I met a consultant for free, in person, but got only general information. Those were the old days. These days, you can’t meet someone for free anymore.

But our group, CANADA Bound Coaching, offers a free meeting to get general information. Please don’t hesitate to contact us: admin@canadaboundcoaching.com

If you want to hear more of my story, how from a student visa I obtained a landed immigrant status, then finally, citizenship, stay tuned.

Watch this video of a recent journey of an international student on her application process for the study permit.